DRAGON MASTER

هنرهای رزمی امروزه به عنوان نوعی ورزش درآمده‌اند. از زمانی که برگزاری مسابقات در رشته‌های مختلف رزمی رایج شده این رشته‌ها از ماهیت اصلی رزمی خود درآمده و به صورت یک ورزش تمرین می‌شوند که بهترین نمونهٔ آن را در شمشیربازی غربی می‌توان مشاهده کرد. امروزه رشته‌های جودو، تکواندو، بوکس، شمشیربازی، کشتی آزاد و فرنگی، تیراندازی با کمان و پرتاب نیزه در برنامه رقابتهای المپیک قرار دارند و کاراته و ووشو نیز هرچند در تلاش خود برای ورود به المپیک ناکام مانده‌اند، اما مسابقات آنها در نقاط مختلف دنیا برگزار می‌شود. هنرجویان رشته‌هایی چون کیک‌بوکسینگ و جوجیتسو برزیلی نیز عمدتاً برای شرکت در مسابقات تمرین می‌کنند. این در حالیست که برخی رشته‌های رزمی مثل آیکیدو یا کونگ‌فو توآ با برگزاری مسابقه مخالف هستند.

برخی از سبک‌های رزمی بر این عقیده هستند که برگزاری رقابت باعث می‌شود تا هنرجویان بهتر و ورزیده‌تر شوند و روحیهٔ ورزشی در آنها شکل می‌گیرد. اما برخی دیگر معتقدند که قوانین موجود در مسابقات با شرایط یک مبارزه واقعی تفاوت بسیار دارد و مبارزان به جای تمرین مهارت‌های موثر در مبارزهٔ واقعی به تمرین مهارت‌های مورد نیاز برای پیروزی در مسابقه می‌پردازند. از سوی دیگر دیگر این مسابقات باعث می‌شود تا انگیزهٔ هنرجویان این رشته‌ها کسب مدال و جایزه در مسابقات باشد نه انگیزه‌های اصلی هنرهای رزمی مثل پرورش دادن شخصیت اخلاقی.

این پرسش که «بهترین رشتهٔ رزمی کدام است؟» انگیزهٔ برگزاری مسابقاتی بین مبارزان رشته‌های مختلف رزمی با کمترین قوانین ممکن شده‌است. مسابقات یواف‌سی در آمریکا به همین منظور آغاز شد و تورنمنت‌های مشابهی در ژاپن با نام‌هایی چون شوتو و پانکریس برگزار می‌شوند. این مسابقات زمینه‌سازی پیدایش رشتهٔ جدید رزمی با نام هنرهای رزمی ترکیبی شده‌اند.

برخی هنرجویان رزمی نیز در مسابقات غیرمبارزه‌ای مثل شکستن اجسام سخت یا اجرای برنامهٔ هماهنگی از تکنیک‌ها همچون پومسه، کاتا یا تالو شرکت می‌کنند. از سوی دیگر بسیاری از حکومت‌ها نیز به دلایل سیاسی هنرهای رزمی را به سوی ورزشی شدن سوق داده‌اند. انگیزهٔ اصلی حزب کمونیست جمهوری خلق چین در تبدیل هنرهای رزمی چینی به رشتهٔ ورزشی ووشو در واقع سرکوب کردن ماهیت عصیان‌گرانهٔ موجود در هنرهای رزمی بوده‌است.

مصدومیت

با اینکه هنرهای رزمی رشته‌هایی برخوردی هستند اما مصدومیت در آنها نادر است و این احتمالاً به دلیل نظارت بالا در بیشتر باشگاه‌ها و اهمیت خویشتنداری در این رشته‌هاست. در در یک تحقیق مقایسه‌ای از میزان مصدومیت در رشته‌های مختلف ورزشی؛ رشته‌های رزمی با ۱۶.۹ مصدومیت از هر ۱۰۰ هزار نفر در انتهای فهرست ورزش‌ها قرار گرفته بودند در حالیکه بسکتبال با ۱۸۸ مورد در بالای فهرست قرار داشت و حتی رقص با ۱۸.۸ مورد درصد بالاتری از آسیب‌دیدگی نسبت به ورزش‌های رزمی را شامل می‌شد.

مصدومیت‌های شایع در رشته‌های رزمی نیز کبودی، کوفتگی، رگ‌به‌رگ‌شدن و پیچ‌خوردگی است. البته احتمال بروز مصدومیت‌های خطرناکی همچون ضربه مغزی، شکستگی استخوان و فلجی در ورزش‌های رزمی وجود دارد که در رقص چنین مصدومیت‌‌هایی غیرمحتمل است. اما مصدومیت‌های مرگبار بسیار نادر هستند. حداقل سه مورد مرگ بر اثر ضربه به شکم یا سینه و آسیب به اعضای داخلی بدن گزارش شده اما خطر جدی بیشتر بر اثر ضربات مشت و لگد به ناحیهٔ سر بروز می‌کند.

استاد برزوزاده

هنرهای رزمی به سیستم‌ها و سنت‌های مدونی از تکنیک‌ها و فنون مبارزه‌ای گفته می‌شود که با انگیزه‌ها و دلایل متفاوتی تمرین می‌شوند؛ برای دفاع شخصی، رقابت در مسابقات، سلامتی بدنی و تناسب اندام، سرگرمی و تفریح و همچنین رشد و تعالی ذهنی، جسمی و معنوی.

اصطلاح هنرهای رزمی بیشتر به رشته‌های رزمی شرق آسیا اشاره دارد، اما رشته‌های غربی همچون بوکس، ساواته، پانکریشن و انواع کشتی نیز گاهی در مجموعهٔ هنرهای رزمی قرار داده می‌شوند. هنرهای رزمی شرق آسیا به دو گروه «مسلح» و «بی‌سلاح» تقسیم می‌شوند. اولی مهارت‌هایی چون تیراندازی با کمان، نبرد با نیزه و شمشیرزنی را شامل می‌شود و دومی یعنی رشته‌های مبارزهٔ بی‌سلاح بر ضربات دست و پا و فنون گلاویزی تأکید دارند.

امروزه برخی مهارت‌های مبارزه با سلاح همچون کِندو (شمشیرزنی ژاپنی) و کیودو (تیراندازی با کمان ژاپنی) به عنوان یک رشتهٔ ورزشی تمرین می‌شوند و رشته‌های بدون سلاحی همچون کاراته، جودو، تکواندو، کونگ‌فو، آیکیدو و هاپکیدو نیز به عنوان روش‌های دفاع شخصی تمرین می‌شوند. همچنین شکل‌های ساده شده‌ای از تای‌چی‌چوان، نوعی کونگ‌فوی چینی، که از ماهیت رزمی خود خارج شده، به طور گسترده‌ای برای حفظ سلامتی تمرین می‌شوند.

بسیاری از تکنیک‌ها و تمرینات رشته‌های مختلف رزمی مشابه است اما هر یک از آنها ترکیب مخصوصی از مهارت‌ها را در خود جای داد‌ه‌اند. برخی از آنها مثل کاراته بر حرکات پویا، دقیق و مستقیم تأکید دارند و برخی همچون آیکیدو تکنیک‌های نرم‌تر، آهسته‌تر و پیوسته‌تر را به کار می‌گیرند. هر یک از رشته‌های رزمی به میزان خاصی از توانایی‌های بدنی شامل قدرت بدنی، انعطاف‌پذیری (به‌ویژه‌ در ناحیه لگن)، هماهنگی عضلات و استقامت نیاز دارد.^[۱]

مهمترین جنبهٔ وحدت‌بخش هنرهای رزمی شرق آسیا که آنها را از رشته‌های رزمی سایر نقاط دنیا متمایز می‌کند، تاثیر مکاتب دائو و ذن آئین بودایی بر آنهاست. این ویژگی باعث شده تا وضعیت ذهنی و معنوی هنرجویان اهمیت بالایی داشته باشد. در هنرهای رزمی بر درونی‌سازی وضعیتی تأکید می‌شود که در آن کارکردهای محاسبه‌گری ذهن به تعلیق درآمده تا ذهن و بدن به عنوان یک واحد پیوسته به شرایط محیطی و تغییرات آن واکنش نشان دهند. در مکاتب دائو و ذن نیز بر به دست آوردن چنین وضعیتی تأکید می‌شود و راه رسیدن به آن نیز از طریق تجربه و تمرین است. به همین دلیل بسیاری از پیروان این مکاتب به تمرین هنرهای رزمی به عنوان یک فعالیت فلسفی و روحانی می‌پردازند.^[۲]

در قرن بیستم شاهد محبوبیت روزافزون هنرهای رزمی شرقی در جهان غرب بوده‌ایم. جودو در سال ۱۹۶۴ و تکواندو از سال ۲۰۰۰ در برنامه رسمی بازی‌های المپیک قرار گرفته‌اند و در ابتدای سده ۲۱ نیز یک رشتهٔ تلفیقی به نام هنرهای رزمی ترکیبی با وام گرفتن فنون رشته‌های مختلف رزمی، اهمیت خاصی پیدا کرده‌است.